Regresyon çalışması hem kendimiz hem yakınlarımız için karmik etkileri olan çok yönlü bir şifa çalışması. Her çalışma bire bir özel olmakla beraber bağlantıları çok geniş bir etkiye sahip.
O anda yanımızda olmayan veya bir terapi çalışmasına katılacak veya cevap verecek durumda olmayanların sorunlarını çözmeye aracı olmak için de onların yokluğunda vekaleten çalışma yapılabilir. Bu uygulama için o kişinin bir yakını (kızı, oğlu, kardeşi, annesi, teyzesi gibi) aracılığıyla çalışarak, çocuklara, bebeklere, çok yaşlı veya hasta kişilere destek vermek mümkün olabilir. Örnek olabilecek bir çalışmayı paylaşmak istiyorum.
Bir danışanım ile ablası ve kızı arasında problem olduğu için “vekâleten” çalışmaya ablası adına katıldı. Kendisi de uzun bir süredir hiç özel bir ilişki yaşamamış, en son ilişkisinin üzerinden 10 yıl geçmişti. Kendine uygun olmayan kişileri kendine çektiğini düşünüyordu. Erken bir yaşta ise hem annesini hem de babasını kaybetmişti.
Ablası ile kızı arasında sevgilerini ifade edememe, yakınlaşamama sorunu vardı ve konuşmuyorlardı. Çalışma sırasında ablasının genelde tüm hayatla ilgili ikilem yaşadığını; bir yanı çok rahatken her şeyi akışına bırakırken, diğer yandan acaba n’ olur diye endişelendiğini fark etti. Bırakmak istiyor ama alışkanlıklar engel oluyordu. Endişe ile hep bir şeyler yapmaya zorlanıyordu. Kızı ile konuşmamasından dolayı çok üzülüyor ama kaskatı kesilmiş duygularını da bırakamıyordu. Annesi ve büyük ablası kızına bakarken yardımcı olmuş, onların gölgesini hep üzerinde hissetmişti. Kızına da yaklaşımında hep bu gölgeyi hissediyordu.
Yeğeni ise annesinin hep çok meşgul olduğundan, hep bakacağı birileri olduğundan, kendisiyle yeterince ilgilenmediğinden hep kendini yalnız hissetmişti. Babasını da zaten az görüyor, diğer aile büyüklerinin varlığına rağmen yine de annesinden gelecek bir sarılmaya muhtaç hissediyordu. Annesi yanındaydı, altı temiz karnı tok bunu görüyordu ama “benim bir ruhum var, onun da doyması gerek” diye düşünüyordu.
Danışanım çalışma esnasında kendi annelerini ruhsal boyutta algıladı. Anneleri “Çok uzun kalamayacağım zaten, çok sarılmaya alışmasınlar” diye düşünmüştü. Ablasının da hayatta her şeyi kontrol etmeyi bırakmaya, duyguları açıkça ifade etmeye ve boşaltmaya, sevgisini kızına göstermeye, sarılmaya ihtiyacı vardı.
Danışanım ise anne karnında hep yalnız ve terk edişmiş hissediyor; istenmediğini ve sevilmediğini düşünüyordu. Annesi ona hamileyken çok yaşlı olduğunu ve onu doğurursa bebeğe bakamayacağını düşünmüştü. Bebek 1,5 aylıkken hastanede ebe kürtaja karşı çıkmış, onu almamıştı. Annesinin bir yanı rahatlamış, ablasının yaşadığı ikilem gibi o da bir ikilem yaşamıştı. En başından bu son bebeği bırakıp gidecek olmanın korkusunu yaşamıştı. Çünkü annesi de kendi annesini çok erken yaşta kaybetmiş, annesini hiç tanımamış, ona babaannesi bakmıştı.
Çalışma sonunda danışanım kendi annesiyle olan duygusal sorunun çözümüyle diğer kardeşlerinin de hayatının iyileşeceğini düşündü; rehberinden “kırılmaktan korkmadan sevgini göster” mesajını aldı. Hem kendisi ve annesi hem de ablası ve kızı arasında yapılan karmik çözülmeye sunduğumuz katkıdan dolayı da bir ışık selinin tüm ruhları şifalandırdığını iletti.
Sevgiyle kalın…